چند سالی است که ساعات شبانگاهی تلویزیون با سریالهای ۳۰-۴۰-۹۰ قسمتی پر می شود و تلاش شده است تا از مناسبتهای مختلف برای جذب مخاطب نیز استفاده شود .
بنظرم میرسد که تصمیم گیرندگان رسانه ملی در تلاشند تا با استفاده از فرصت نوروز – تابستان – هفته دفاع مقدس – ماه مبارک رمضان و مناسبتهای دینی دیگر برای شبکه های خود مخاطب بیابند و خواسته های علمی – فرهنگی – هنری و … ایرانیان را از این طریق تامین نمایند.
سریالهای نوروزی و ماه رمضانی که معروفیت و مقبولیت خاصی بین مخاطبان یافته اند نیز در این راستا تهیه و پخش می شوند.
دو سریالی که در ۶ ماهه اول ابتدای امسال روی آنتن رفت و مورد توجه هم قرار گرفت را می توان به عنوان نمونه مورد توجه قرار داد:
مرد هزار چهره و سه در چهار
این سریالها اگر چه با موضوعیتی جدید به مسائلی قدیمی نگاه کردند اما توانستند بینندگان را در ساعات پخششان پای تلویزیون بکشانند .
اما
وجه مشترک این سریالها ” فریاد ” بود .
نمی دانم چرا
اما آیا واقعا سازندگان و کارگردانان رسانه های تصویری که به همگی آنان احترام می گذارم و آنان را متخصص می دانم نمی دانند که بعضی از رفتارها می تواند الگو شده یا مبنای رفتاری ایرانیان تلقی شود؟
سریال سه در چهار تقریبا در تمامی قسمتهای خود ( که عموما آنها را دیدم ) دارای فریاد ( که گاه عربده بود نه فریاد )
آیا واقعا آزار بیننده می تواند یک برنامه طنز شبانگاهی مردم خسته از کار روزانه باشد ؟
یا اینکه می خواهیم به فریادهای روزانه مردم از مشکلات جاری زندگی بخندیم؟
یا اینکه چیزی دیگر که نمی دانیم چیست اما آنان هم نمی خواهند بگویند چیست؟